ЖИЫРМАСЫНШЫ  СӨЗ

   Тағдырдың  жарлығын  білесіздер - өзгерілмейді. Пендеде  бір іс бар жалығу  деген. Ол - тағдырда  адаммен  бірге  жаратылған  нәрсе, оны адам өзі тапқан емес. Оған егер бір еліксе, адам баласы құтылмағы қиын. Қайраттанып, сілкіп тастап кетсең де, ақырында тағы келіп жеңеді. Ақылы түгел, ойлы  адамның  баласы  байқаса, осы  адам  баласының жалықпайтұғын  нәрсесі  бар  ма  екен? Тамақтан  да, ойыннан  да, күлкіден де, мақтаннан  да, кербездіктен  де, тойдан  да, топтан  да,  қатыннан  да көңіл, аз ба, көп пе, жалығады. Оның үшін бәрінің ғайыбын көреді, баянсызын  біледі, көңілі  бұрынғыдан  да  суый  бастайды. Дүние бірқалыпты  тұрмайды, адамның қуаты, ғұмыры бірқалыпты тұрмайды. Әрбір  мақлұққа  құдай  тағала  бір қалыпты  тұрмақты  берген  жоқ. Енді көңіл  қайдан  бірқалыпты  тұра  алады?

Бірақ осы жалығу деген әрнені көрем деген, көп көрген, дәмін, бағасын, бәрінің де баянсызын біліп жеткен, ойлы адамнан шығады. Соншалық ғұмырының  баянсызын,  дүниенің  әрбір  қызығының акырының шолақтығын көрген-білгендер тіршіліктен де жалықса болады. Бұлай болғанда  ақымақтық, қайғысыздық  та  бір  ғанибет  екен  деп  ойлаймын.